Postkantoor Estepona
Het is vrijdag, één uur tien minuten –laat de veel te nadrukkelijk aanwezige klok mij weten- en ik sta reeds een half uur in de rij in het postkantoor. Ik heb overigens niet de indruk in dat laatste half uur ook maar iets opgeschoten te zijn.
Een van de plaatsen in ons prachtige Andalucia die u zo veel mogelijk dient te vermijden is het postkantoor. Hoewel er op sommige plaatsen enige modernisering lijkt door te dringen, zijn het over het algemeen afzichtelijke lokalen, met te weinig loketten waar totaal incompetente (of totaal niet gemotiveerde) mensen hun 30 of 40 jaar plichtmatig volmaken.
Ik kijk naar buiten en zie Don Antonio, mijn oude vriend uit het dorp, die tussen de andere oude mannen zit; met een aantal heeft hij –ruim zeventig jaar geleden- op school gezeten. Hij kijkt naar een klein meisje dat huilt en steeds harder huilt... Ik kijk met hem mee en zie een totaal hysterisch kind, dat helemaal uitgeput, totaal stukgehuild, ten einde raad, niets anders doet dan vragen om de liefde en aandacht van de twee belangrijkste mensen die ze heeft, terwijl deze vader en moeder een steeds dreigendere houding aannemen, ondertussen roepend: “...hou je nu op, ...hou je nu op...!”
Hij kijkt mij aan, hoewel ik niet zeker weet of hij mij ziet, door de spiegelende ruit. Ik denk aan wat hij eens zei, toen we keken naar een soortgelijk tafereel: “...voor varkensfokken moet je een opleiding en een diploma hebben, kinderen kun je zo krijgen...!”
Aangezien er in zo’n rij weinig anders te doen is dan een beetje meemopperen met de andere wachtenden, vind ik het dan nodig mij wat te verheffen met het doen van enige zelfontworpen ZEN oefeningen: mijn ongedurigheid en irritatie om te zetten in positieve energie, of zoiets... Ik Ying-Yang dan wat voor mijzelf... probeer maximaal te ontspannen... mediteer op mijn manier wat transcendentaal in de rondte...
Het gaat al vrij snel mis als ik mij betrap op verder nadenken over iets als equity-release, het nemen van hypotheek, althans een geldlening op basis van een hypotheek, op een onbelast onroerend goed en dat geld laten beheren door de jongens en meisjes van Dé Bank... nog verder uitzoeken of er dan niets vererft en dus geen successierecht betaald hoeft te worden...
Het gaat nog sneller verder mis...
Al mijn hele leven heb ik –als onbehandeld ADHD kind- last van een wat ongestructureerde geest en een overactieve fantasie, die veel van mijn tijd opsoupeert. Zo was ik tot mijn achtste een internationaal gevierd toneelspeler en filmacteur, tot mijn twaalfde een wereldberoemd wielrenner, die op fantastische wijze vele etappes van de Tour de France heeft gewonnen en heb ik –zonder dat u daar erg in gehad heeft- vrijwel alle beslissende interland doelpunten gemaakt. Zo was ik al heel lang voor Armstrong op de maan, maar heb daar als een goed dromer natuurlijk nooit ruchtbaarheid aan gegeven. Op iets latere leeftijd, zo tegen de tijd dat ik Roland Garros en Wimbledon begon te winnen, ontwikkelde ik mij als veelbelovend minnaar en ideale man in het gezelschap van Roger Vadim, Omar Sharif en Warren Beatty. Ik heb dus met vrijwel alle leuke, lieve, interessante, beeldschone, verschrikkelijk aantrekkelijke en zeer belangrijke vrouwen, een korte of langere, intense of zeer intense relatie gehad, door alle eeuwen heen trouwens... Door mijn spannende verhoudingen met Cleopatra, Isabella (van Portugal) en Joséphine (de Beauharnais) ben ik toch zeer persoonlijke en intieme details te weten gekomen van Caesar (en Marcus Antonius), Karel V en Napoleon. Wist u trouwens dat Napoleon...?
¡...Siguente...!
Waarschijnlijk lichtelijk verbijsterd kijk ik om mij heen. ¡¿Is het werkelijk waar?! Ben ik echt aan de beurt?... Helaas...!, slechts één plaatsje opgeschoven...
Het is vrijdag één uur elf minuten.
U begrijpt dat ik mij geen zorgen maak in het leven: met een lenige geest, die waarschijnlijk niet zoveel afwijkt van de uwe, breng ik van de ruim 46 jaren die mij scheiden van mijn 100ste verjaardag nog geruime tijd moeiteloos door, in welke rij dan ook.
|